Witvertrokken koppen
stijve lijven, blootgepote
leuningnoppen
zij aan zij
gesloten meeuwenrij,
gebleekte boog
in doodse hoofden
staart het oog
naar binnen, het beloofde
leven na
de kou, de korte dagen,
stil volhardend
zonder klagen.
Het is een bekend beeld: brugleuningen met een lange rij kleumende kokmeeuwen in hun bleke winterkleed, witte koppen met zwarte vlekken als extra holle ogen. Die daar hun tijd uitzitten, zich hebben overgegeven aan de omstandigheden, berustend, vertrouwend op hun natuurlijke gevoel dat er betere tijden komen. Mooi, die overgave, dat stugge overleven. Je zou het iedereen toewensen