Vuursteen
De plotselinge geur
van kiezels op elkaar
in één klap weer
die korte broek
geheime plek
een vuur
natuurlijk zelfgemaakt
met vuursteen.
Kiezels op elkaar
in één klap weer
die vonken
nooit zag ik het branden maar
ik ruik het des te meer.
Niets kan herinneringen oproepen zoals een geur dat kan. Herinneringen aan lang vervlogen tijden ook, misschien wel juist die oudste herinneringen, want opgeslagen geuren lijken niet aan slijtage onderhevig. Zo ook de sintelachtige geur van twee op elkaar geslagen kiezelstenen in dit gedicht uit Verdwijnpunt (2008). Witte, want dat waren de beste. Vuurstenen noemden we die, vanwege de vonken die ze gaven. We hadden er geen idee van dat met vuursteen juist grillige stukken steen werden bedoeld die onze voorouders opgroeven om er hun primitieve werktuigen van te maken. Allesbehalve de door ons gekoesterde, rondgesleten melkwitte kiezels dus. Maar wat gaf dat? Wat gaf het dat we er nooit een vuur mee wisten te maken? Vonken en brandlucht deden al heel wat. En lucifers de rest.