mantel van liefde

Nevelkleed

De nevel nadert 
uit het niets
glijdt stil
over zijn voeten
zweeft omhoog
en slaat
een mantel van liefde
om zijn kalende kruin
onttrekt discreet
zijn blote rimpelbast
aan holle ogen die
hardvochtig staren
uit de lege verten
van het land;
geen woord, maar
toch: ik hoor je
voel je hand
zacht
door mijn houten haren gaan.
 

Ja, wat moet ik hier nog van zeggen. Dat het een nieuw gedicht is misschien. Dat de winter voelbaar wordt, kou en vocht die in de botten dringen, de doodsheid die altijd zo blijvend lijkt. En dat er troost is.

Abonneren op RSS - mantel van liefde

Home button