Voorbijgaan
De zwarte sloot
staart onbewogen
mijn voorbijgaan aan
kil water, dood
met holle ogen
blijven staan
als ik de stilte hoor
maar hand en tand zijn tegen
dat gelok van leegte, ieder jaar
moet door
bewegen
ben nog
lang niet klaar.
Sommige beelden kunnen een mens aanzetten tot onverwachte en schijnbaar ongerijmde gedachten. Zo'n zwarte, uitgestorven sloot in de winter, stil en onpeilbaar, spiegelloos in zijn bedding gelegen. Die dodelijke overgave, in alles berusten, niets meer hoeven, niets meer doen, die lokroep. Maar ik moet verder, niet stilstaan, nog lang niet.
Geplaatst op 23 januari 2014